W bitwie pod Komarowem 31 sierpnia 1920 r. polscy żołnierze pobili zmierzającą w kierunku Warszawy osławioną armię konną Siemiona Budionnego, która po tym starciu została zmuszona do wycofania się z Polski. Bitwa pod Komarowem była jedną z walk decydujących o losach wojny polsko-bolszewickiej. Historycy uznają ją za ostatnią wielką bitwę kawaleryjską w dziejach wojen.
Polskie odziały liczyły pod Komarowem 1,5 tys. żołnierzy, około 70 ciężkich karabinów maszynowych i około12 - 16 dział. Armia Konna Budionnego pod Komarowem liczyła ponad 6 tys. żołnierzy, około 350 ciężkich karabinów maszynowych oraz około 50 dział.
Polska Grupą Operacyjna, która walczyła pod Komarowem złożona była z 1. Dywizji Jazdy płk. Juliusza Rómmla i 13. Dywizji Piechoty gen. Stanisława Hallera. Główny ciężar bitwy spoczywał na oddziałach płk. Rómmla.
Bitwa zaangażowała wielkie siły kawalerii - łącznie po obu stronach 21 pułków jazdy, z czego sześć polskich. Oprócz brawurowych szarż dochodziło też do zaciętej walki z udziałem piechoty, a nawet działań lotnictwa bojowego. Polacy przejęli spore zapasy wroga zgromadzone w wozach taborowych. Bolszewicy stracili w boju ok. 1,5 tys. żołnierzy, bilans ofiar u Polaków był pięciokrotnie niższy. Ogółem od 25 maja do 1 września Konarmia Budionnego straciła prawie 8 tys. ludzi i 9,5 tys. koni.
Konna Armia Budionnego, sowiecka formacja kawaleryjska, stanowiła główną siłę uderzeniową Armii Czerwonej na Ukrainie. Do boju w wojnie polsko-bolszewickiej weszła 27 maja 1920 r., atakując polskie pozycje na południe od Kijowa. W bitwie pod Komarowem została rozbita, tracąc większość żołnierzy. Potem została wycofana z frontu i nie pojawiała się już do końca wojny polsko-bolszewickiej.
www.facebook.com/powzam
